CACT E-STUDIO
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γκρενόμπλ και ψυχοπαθολογία στα Πανεπιστήμια Παρίσι V και Γκρενόμπλ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και το Παρίσι.
Λυδία Δαμπασίνα: Το Γλέντι Τελείωσε - Το Γλέντι Ξαναρχίζει
Πρόκειται για φωτογραφίες που συνοδεύονται από σύντομα κείμενα: oι φωτογραφίες βρίσκονται στο όριο ανάμεσα στο “φυσιολογικό” και το “παράδοξο”. Τα κείμενα απομονώνουν αυτό που ενδεχομένως προσπεράσαμε αθέλητα και αδιάφορα κατά την ανάγνωση. Όμως ούτε η εικόνα εικονογραφεί το κείμενο, ούτε το κείμενο είναι η λεζάντα της εικόνας. Κάτι νέο γεννιέται για να δοκιμάσει τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να μας προειδοποιήσει και ταυτόχρονα να μας προστατεύσει, να μας επισημάνει ότι η ασφάλεια της ιδιωτικότητας είναι μια πλάνη και πως τελικά όλα - συναισθήματα, προσδοκίες και μυστικά – θα βγουν μια μέρα στο φως. Θα δοκιμαστούν στο δημόσιο χώρο των συνδιαλλαγών και της επικοινωνίας, της βίας και της κρίσης κι αναπόφευκτα θα πληγωθούν.
Με εντυπωσιακή πειθαρχία και συνέπεια στο έργο της, διακριτικά και με ρήσεις τρίτων, η Λυδία Δαμπασίνα θα καταγράψει τις στιγμές του λαβώματος. Αυτά τα αποσπάσματα λόγου και εικόνας συντάσσουν αφηγήσεις που εξομολογούνται την ποιητικότητα της ανολοκλήρωτης προσπάθειας, την ηθική του αδιεξόδου. Τα τραύματα είναι πολλά κι ακόμα κι οι άγγελοι τσακίζουν τα φτερά τους. Η Pina Bausch είναι ένας άγγελος.
Η Λυδία Δαμπασίνα αφορμάται από την εννοιολογική τέχνη. Η αρχική ιδέα την καθοδηγεί να σχεδιάσει και να δημιουργήσει μια σειρά εικόνων με λογοτεχνικό ειρμό, όπου ο λόγος προκαλεί αφηγηματικές εντάσεις και η εναλλαγή της εικόνας υποβάλλει τις ακολουθίες της αφήγησης. Πρόκειται, όμως, για μια εννοιολογική τέχνη στην οποία η ισχυρή ιδέα συνυπάρχει με την υψηλή τεχνική που αποκαλύπτεται από την άψογη επαγγελματική φωτογράφηση στο στούντιο. Η σχέση ανάμεσα στην αισθητική και τη γνωστική αξία είναι αμοιβαία και το ωραίο είναι παρόν κι απρόσιτο μαζί. Όσο δέος κι αν προκαλεί, παραμένει ωραίο. Ενίοτε δε, μαγικά ωραίο.
Έχουμε διαβάσει εφημερίδες κι έχουμε απομονώσει φράσεις κι αποσπάσματα που αναπάντεχα σήμαιναν για μας κάτι άλλο, προσωπικό. Επίσης, έχουμε δει εικόνες κι έχουμε παρατηρήσει λεπτομέρειες που τις μεγενθύναμε γιατί μας θύμισαν κάτι άλλο, συνειρμικό. Εδώ όμως, η εικόνα είναι πλασμένη και μαζί με το ανασκαμμένο κείμενο δημιουργεί ένα σώμα που απευθύνεται σε όλους και στον καθένα μας χωριστά για να μας θυμίσει αυτό που ζούμε σήμερα, αυτό που είναι πρώτη είδηση. Η επικαιρότητα δεν αντιμετωπίζεται με την επικοινωνιακή ελαφρότητα των ΜΜΕ, ούτε με την επιφανειακή άποψη ότι η αυριανή μέρα μπορεί να αλλάξει εύκολα τη ροή των εφήμερων γεγονότων ή να ασθενήσει τη μνήμη μας. Η επικαιρότητα αποκτά ιδιότητες οντολογικής φιλοσοφίας και προβάλλει υπαρξιακά ερωτήματα.
Πρόκειται για «Το γλέντι στα χρόνια της πανούκλας» και για τις φωνές από το γιορτινό τραπέζι που ενώνονται μ' εκείνες της νεκρώσιμης ακολουθίας;
Ή μήπως είναι η «Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» κι ο Πρόσπερο με τους χίλιους ευγενείς που αποστρέφουν το βλέμμα στο μοιραίο;
Η Λυδία Δαμπασίνα γνωρίζει πως έχει ήδη γραφτεί από τους κλασσικούς της λογοτεχνίας η ιστορία ενός τέτοιου γλεντιού που κατασπατάλησε τις αξίες. Δεν επιδιώκει να την ξαναγράψει, δεν αναλώνεται σε διδαχές κι αλληγορίες. Εξάλλου, αυτή η διφορούμενη φράση «Το Γλέντι Ξαναρχίζει» που κυκλώνει το αφήγημα, που προτείνει το μέλλον, που αναθεωρεί την έννοια του «γλεντιού», που αδειάζει το τραπέζι, το σκοτεινιάζει και, τέλος, το εξαφανίζει, μας παρακινεί μάλλον να σκεφτούμε πάνω σε νέες δομές αλληλεγγύης και συμβίωσης παρά να εγκλωβιστούμε σ' έναν φαύλο κύκλο.
