CACT E-STUDIO
O Nίκος Ασλανίδης γεννήθηκε το 1980. Αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ το 2004. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Ζωγραφική sui generis
Τα ζωγραφικά έργα του Νίκου Ασλανίδη με επαναφέρουν πάντα στις πρωταρχικές αξίες της εικαστικής δημιουργίας, σε αυτό που η εξέλιξη της τέχνης δεν θα μπορέσει ποτέ να αντισταθεί, γιατί η διεισδυτική ζωγραφική παραμένει πάντα πιο αληθινή από το χρόνο.
Παρακολουθώ εδώ και χρόνια την εξέλιξη της δουλειάς του, την οποία χαρακτηρίζουν σταθερές και στοιχεία ευδιάκριτα σε όλο το φάσμα της εικαστικής του παραγωγής.
Αφενός, η ακούραστη, συνεπής και ανήσυχη τεχνική διερεύνηση, η μεθοδικότητα με την οποία προσεγγίζει ο Ασλανίδης τη συνθετική του δομή και εξέλιξη, η πίστη του στις βασικές αρχές και αξίες της ζωγραφικής εν γένει. Αφετέρου, η προσήλωση στην ανθρωποκεντρική θεματική, όχι άκριτα, αλλά κυρίως ψυχογραφικά και διφορούμενα.
Κάθε απεικόνιση κι ένα εσωστρεφές αίνιγμα: απροσδιόριστες ανθρώπινες φιγούρες, κάπου μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης, αθωότητας και ενοχής, πάντως σίγουρα σε «περιοχές» μετάβασης. Τα περιβάλλοντα στα οποία στέκονται είναι σιωπηλά, ψυχρά, διαμορφωμένα με απόλυτη καθαρότητα και δομική γεωμετρία.
Ωστόσο, οι μορφές που απεικονίζονται είναι αμήχανες, και στέρεες, με θερμά χρώματα να «γράφουν» τα χαρακτηριστικά τους. Οι φιγούρες αυτές είναι ενταγμένες σε χώρους άδειους και παλλόμενους. Στέρεες αλλά και παροιμιώδεις, αντικρίζουν την ψυχή τους αμήχανα. Το κοίταγμα αυτό περνάει πέρα από τις δύο διαστάσεις του καμβά και μεταδίδεται στο θεατή, που γίνεται συμμέτοχος και συνένοχος. Μοιραία αναρωτιέται αν το βλέμμα του εισβάλλει αδιάκριτα στο έργο και αναζητεί σημεία ταύτισης με τις μορφές αυτές.
Ανάμεσα στα περιβάλλοντα και τις μορφές διαμεσολαβεί κάτι ακόμη: η διάσταση του χρόνου. Yπάρχει πάντα η αίσθηση ότι η εικόνα είναι ένα πλάνο που θα πάρει άλλη μορφή, θα μεταβληθεί. Από το γέλιο στην αγωνία, από την ειρωνεία στην προσμονή, σταθερά κυριαρχεί μια μεταβατική συνθήκη.
Αν υπάρχει μια λιτή αλλά ουσιαστική και διεισδυτική απεικόνιση της βαθιάς σύγκρουσης και της αμηχανίας του ανθρώπου ανάμεσα στη λογική και τη συναισθηματική έκφραση, ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, τότε έχω την πεποίθηση ότι τα έργα του Νίκου Ασλανίδη αποτελούν μια από τις πιο δυνατές και σταθερές εκδοχές της απεικόνισης αυτής.
Θεσσαλονίκη 2012
